Na broers en zussen (Wenen) en vaders in de spreekkamer (Hamburg). Door het feminisme is er er veel meer aandacht voor autonomie van vrouwen. Dit heeft uiteraard ook effect op het moederschap. Wat betekent dit weer voor hoe wij moeders ontmoeten in de gesprekskamer. Welke vragen zijn passend in deze tijd of gaan we in onze vragen nog teveel uit van achterhaalde concepten. Vrouwen hebben weinig aandacht gekregen in het onderzoek naar de geneeskunst. Is dat in de psychiatrie ook zo? En wat heeft dit weer voor effect op onze gespreksvoering? Is het geoorloofd dat een mannelijke therapeut hierover een lezing geeft?